گوشمان را باز کنیم،بشنویم! چشمانمان را باز کنیم، ببینیم!
با علم و بصیرت بشنویم،ببینیم،حرف بزنیم،عمل کنیم 

یادآوری سخن امام خامنه ای که بارها شنیده ایم:
حضرت آیت الله خامنه ای نخستین بار در تیرماه سال 68 در دیدار و بیعت مدرسان، فضلاو طلاب حوزه علمیه مشهد بر لزوم برخورداری علما از بصیرت و علم به زمان اشاره کرده و بی بصیرتی علما را عامل بروز مشکلات بزرگ در طول تاریخ تشیع دانستند.
    یک سال بعد (24 مرداد سال 69) ایشان در دیداری با اقشار مختلف مردم از بصیرت و کشف ترفندهای دشمن سخن گفته و تاکید کردند راه نجات کشورهای اسلامی از زورگویی، اشغال و سلطه گری استکبار جهانی بازگشت به اسلام ناب محمدی(ص) و بصیرت کامل نسبت به دشمن واقعی است.
و  یادآوری سرفصل سخن ایشان در دیدار با بسجیان قم:
باید حق و باطل را با بصیرت تشخیص داد نه با چهره ها و اشخاص
...ایشان افزودند: امام بزرگوار (ره) با بصیرت نافذ خود، دست قدرت الهی را همواره می دید و با همین نگاه به مردم اعتماد کرد و مردم هم به صحنه آمدند و آن اتفاق بزرگ و باور نکردنی تاریخ یعنی پیروزی انقلاب اسلامی روی داد...
 
قلم1: بصیرت به تعبیر امیرمؤمنان، یعنی مشاهده درست و دقیق حوادث، تفکر و تدبر در آنها و سنجیدن مسائل و حوادث.
قلم2: تداوم بی بصیرتی قابل قبول نیست.

حضرت آیت الله خامنه ای، فریب خوردن جمعی از یاران امیرمؤمنان در جنگ صفین را از مصادیق بارز بی بصیرتی در تاریخ دانستند و خاطرنشان کردند: هنگامی که لشکر معاویه، در کاری عوام پسندانه، برای مقابله با امام و حاکم اسلامی، قرآن بر سر نیزه کرد عده ای، واقعیات صحنه را ندیدند و چشمان خود را برروی حقایق روشن بستند.
حضرت آیت الله خامنه ای تأکید کردند: وظیفه جوانان در این عرصه بسیار سنگین است زیرا باید در این فضای غبارآلود، حقیقت را تشخیص دهند و محیط پیرامونی خود را نیز از بصیرت برخوردار کنند.

قلم 3: گاهی انسان در امور مهم نیز، دچار غفلت می شود که این گونه لغزشها گناه نیست اما اگر تداوم یابد، بی بصیرتی و غیرقابل قبول است.
قلم4: جوانانی که دانش را با تفکرات الهی دنبال می کنند و در برنامه ها و اقدامات خود، خیر مادی و معنوی ملت خود و همه بشر را پیگیری می نمایند به فضل الهی، حرکت مبارک خود را تا دستیابی به همه اهداف اسلام و انقلاب ادامه خواهند داد.

...را فراموش نکنیم !!!

خط خطی:
همه اینها را یاد خودم انداختم که بگویم:
با علم و بصیرت منتظر امام زمان ^{( عجل الله تعالی فرجه الشریف )} بایستیم که اباعبدالله الحسین ^{علیه السلام} را منتظران بی بصیرتش کشتند ...!

سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگـویـم زکم و بیـش
چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم

لـب بـاز نکـردم به خروشـی و فغـانی
مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم

از شوق  شکرخند  لبـش جان نسپـردم
شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم

بشکسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند « امین » ،  بست?  دنیا نیـم اما
دلـبـسـتـ?  یــاران خــراسـانـی  خویشم

دیدیم که می شناسیمش ……..و تصویرش را از پیش در خاطر داشته ایم. دیدیم که می شناسیمش، نه آن سان که دیگران را…… و نه حتی آن سان که خود را. چه کسی از خود آشناتر ؟ دیده ای هرگز که نقش غربت در چهره خویش بیند و خود را نبشناسد؟
دیدیم که می شناسیمش، بیش تر از خود … تا آنجا که خود را در او یافتیم، چونان نقشی سرگردان در آبگینه که صاحب خویش را باز یابد و یا چونان سایه ای که صاحب سایه را …… و از آن پس با آفتاب خود را بر قدمگاهش می گستر دیم و شب که می رسید به او می پیوستیم.
آن صورت ازلی را چه کسی بر این لوح قدیم نقش کرده بود؟ می دیدیم که چشمانش فانی است ، اما نگاهش باقی، می دیدیم که لبانش فانی است ، اما کلامش با قی. چشمانش منزل عنایتی ازلی و دهانش معبر فیضی ازلی و دستانش... چه بگویم ؟ کاش گوش نامحرمان نمی شنید .
پهندشت «حدوث» افقی بود تا «طلعت ازلی» او را اظهار کند و «زمان فانی»، آینه ای که آن «صورت سرمدی را دیدیم که می شناسیمش، و او همان است ، که از این پیش طلعتش را در آب و خاک و باد و آتش دیده ایم، در خورشید آنگاه می تابد، در ابر آنگاه که می بارد،در آب باران آنگاه که در جست و جوی گودال ها و دره ها برمی آید ،در شفقت صبح ،در صراحت ظهر درحجب شب در رقّت مه و در حزن غروب نخلستان، در شکافتن دانه ها و در شکفتن غنچه ها ... در عشق پروانه و در سوختن شمع.
دیدیم که می شناسیمش و آن «عهد» تازه شد. شمع می میرد و پروانه می سوزد تا آن عهد جاودانه شود، عهدی که آتش او با بال های ما بسته است .دیدیم که می شناسیمش و دوستش داریم ،آن همه که آفتابگردان آفتاب را ، آن همه که دریا ماه را... و او نیز ما را دوست میدارد ، آن همه که معنا لفظ را.
دیدیم که می شناسیمش ،از آن جاذبه ای که بالها را بسوی او می گشود ،از آن قبای اشک که بر اندامش دوخته بود، از آنکه می سوخت و با اشک از چشمان خویش فرو میریخت و فانی می شد در نوری سرمدی ، همان نوری که مبدآ ازلی ادم و عالم است و مقصد ابدی آن. آب میگذرد، اما این نقش سرمدی فراتر از گذشتن بر نشسته است . چشمانش بسته شد،اما نگاهش باقی ماند ، دهانش بسته شد ،اما کلامش باقی ماند.
زمین مهبط است، نه خانه وصل. در این جا نور از نار می زاید و بقا در فنا است و قرار در بی قراری. زمین معبر است و نه مقر... و ما میدانستیم .پروانه ای دوران دگردیسی اش رابه پایان برد و بال گشود و پیله اش چون لفضی تهی از معنا ، از شاخه درخت فرو افتاد . رشته وحی گسست و ما ماندیم و عقلمان. عصر بینات به پایان رسید و ان اخرین شب ، دیگر به صیح نینجا مید .در تاریکی شب ، سیر سیرکی نوحه غربت را زمزمه میکرد. خانه، چشم بر زمین و اسمان بست و در ظلمت پشت پلک ها یش پنهان شد. پرده ها را آویختیم تا چشمانمان به لاشه سرد و بی روح زمین نیفتد و درخود ما ندیم و یتیمانه گریستیم.
دیری نپایید که ماه بر آمد و در آینه خود را نگریست و شب پرک ها بال به شیشه کوفتند تا راهی به دشت شناور در ماهتاب بیابند.

عزیز ما ، ای وصی امام عشق ! آنان که معنای «ولایت» را نمی دانند در کار ما سخت درمانده اند ، اما شما خوب می دانید که سر چشمه این تسلیم و اطاعت و محبت در کجاست. خودتان خوب می دانید که چقدر شما را دوست می داریم و چقدر دلمان می خواست آن که روز به دیدار شما آمدیم ، سر در بغل شما پنهان کنیم و بگرییم .
ما طلعت آن عنایت ازلی را در نگاه شما باز یافتیم . لبخند شما شفقت صبح را داشت و شب انزوای ما را شکست . سر ما و قدمتان ، که وصی امام عشق هستید و نایب امام زمان (ع).

یَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْیُنِ وَمَا تُخْفِی الصُّدُورُ        
ومن الله التوفیق                    
منبع:سایت جامع فرهنگی مذهبی شهید آوینی

ما اگر مبارزه حسین بن على علیه السلام را با لشکریان یزید و ابن زیاد از جنبه نظامى ، یعنى از نظر ظاهرى و صورى در نظر بگیریم ، امام حسین شکست خورد و آنها پیروز شدند. اما اگر ماهیت قضیه را در نظر بگیریم ، فکرى و اعتقادى است ، یعنى حکومت یزید سمبل جریانى بود که مى خواست فکر اسلامى را از بین ببرد و امام حسین براى احیاء فکر اسلام جنگید، در این صورت باید ببینیم آیا امام حسین به مقصودش رسید یا نرسید؟
آیا توانست یک فکر را در دنیا زنده کند یا نتوانست ؟ مى بینیم که توانست . هزار و سیصد سال است که این نهضت هر سال یک پیروزى جدید به دست مى آورد، یعنى هر سال عاشورا، عاشوراست و معنى کل یوم عاشورا این است که هر روز به نام امام حسین با ظلم و باطلى مبارزه مى شود و حق و عدالتى احیاء مى شود. این پیروزى است و پیروزى بالاتر از این چیست ؟ یزیدها و ابن زیادها مى روند، ولى حسین ها و عباس ها و زینب ها باقى مى مانند. البته به عنوان یک ایده نه به عنوان یک شخص ، بلکه به عنوان یک صاحب اختیار و حاکم بر جامعه خویش . آرى ! آنها مى میرند، اما اینها زنده و جاوید باقى مى مانند.

یَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْیُنِ وَمَا تُخْفِی الصُّدُورُ
ومن الله التوفیق