بسم رب الزهرا

وقتی میام پیشتون می فهمم که چیزی کم دارم؛جلوتر که میام میفهمم که خیلی چیزها کم دارم،وقتی میشینم کنارتون میفهمم که اصلا چیزی ندارم وچیزی نیستم...و اون وقته که تموم وجودمو غم میگیره...غمی که چند وقته داره داغونم میکنه...شایدم داغونم کرده...وقتی به عکس هاتون نگاه میکنم که چقدر جوون و شاداب هستید...
تازه به فرسودگی خودم پی میبرم...چهره ی خندونتون منو تو حسرت عمیقی فرو میبره... شماها زنده اید و من بوی مردگی خودم رو میشنوم ... و بوی مردگی من شما رو آزار می ده ... اما شماها خیلی خوبید هنوزم به من لبخند میزنید...بار سنگین خجالت رو شونه هام سنگینی میکنه...و مدام این سوال تو ذهنم تکرار میشه که چه طور شما به این درک عمیق رسیدید و من مدت هاست که میجویم و نمی یابم...

به قلم: ...