بسم رب الزهرا

تنها پسر خانواده بود

پدری می کرد برای خواهران کوچکش

دو سالی می شد که از شهادت پدرش می گذشت

آخر شب ها همه ی حرف های نگفته اش را به قاب عکسی که روی تاقچه بود می گفت

از پدر می خواست که دل مادر را راضی کند برای رفتن به جبهه

و جواب پدر همیشه همان لبخندی بود که توی عکس پیدا بود

غروب یکی از روزهای اردیبهشت بود

هوا تاریک و روشن بود

خورشید رفته بود اما هنوز ماه جایی خالی اش را پر نکرده بود

مجتبی داشت کنار حوض وضو می گرفت

مادر از پشت پنجره ی بسته ی اتاق به قد و قامتش نگاه می کرد و زیرلب چیزی می گفت

مجتبی از حیاط با صدای بلند گفت : " مامان من دارم می رم مسجد ، بعد نماز هیئت داریم یکم دیر میام امشب"

مادر در حالیکه گوشه ی چشمانش را پاک می کرد جواب داد " باشه پسرم ، فقط خیلی دیر نکنی "

مسجد بود و صدای گرم مجتبی و روضه ی مادر

ارادت خاصی به حضرت زهرا(س) داشت

همیشه آخر همه ی روضه هایش گریزی به مدینه و خانه ی سوخته اش می زد

و همیشه در آخر روضه با صدای لرزان دعا می کرد : " اللهم ارزقنا شهادت فی سبیلک "

از هیئت که برگشت مادرش از سرخی چشم هایش فهمید که باز مجتبی روضه ی حضرت زهرا خوانده

سفره ی ساده ای پهن کرد و مجتبی و دو دختر کوچکش را صدا زد برای شام

زهرا با همان صدای کودکانه اش گفت :" داداش مجتبی گریه کردی؟"

مجتبی لبخند زد و گفت : " قربونت برم ، مرد که گریه نمی کنه "

مادر نگاهی به قاب عکس روی تاقچه انداخت و زیرلب چیزی گفت

این چندمین شبی بود که مادر ازخواب می پرید

مجتبی با لیوان آب بالای سر مادرش نشست و گفت " چی شد مامان؟ خواب چی دیدی باز؟"

مادر گفت : "چیزی نیست عزیزم ، تو برو بخواب"

مجتبی که رفت مادر با خود گفت : " یا حضرت زهرا حالا که شما اینجور می خواید منم حرفی ندارم"

بعد از نماز صبح آمد و نشست پشت سر مجتبی

مجتبی داشت در سجده  مثل همیشه طلب شهادت می کرد

سر از سجده که برداشت صدای مادر را شنید : " مجتبی جان من دیگه با رفتنت مخالفتی ندارم"

مجتبی اشک هایش را که بی اختیار روی گونه هایش جاری بود پاک کرد و با لبخند گفت : "نوکرتم به مولا"

ماه هجدهم بود که خبرشهادت مجتبی را به همراه پلاکش برای مادرش آوردند

گفتند که جنازه اش در آتش خمپاره ها سوخت ، همانطور که خودش می خواست

مادر با چشم گریان زیر لب گفت: " یا حضرت زهرا مجتبی رو به شما سپردم"...

خون شهدا 92/12/5