بسم رب الزهرا

از کوچه پس کوچه های خلوت شهر عبور کرد

نگاهی به آسمان انداخت

ابرهای سیاه دوشادوش هم آهسته می رفتند

و دست هم را به سختی می فشردند

دل آسمان عجیب گرفته بود

چند روزی می شد که از خورشید خبری نبود...

قدم هایش را محکم تر برداشت

آنقدر محکم که صدای ناله ی برگ های خشک پاییزی بلند شد

با خود زمزمه کرد فال دیشب را :

خورشـید چشـم های تو در آسـمان دل

یک روز فاش می شود این راز نهان دل

راز چشم های خیس او را فقط خدا می دانست

کسی از دل تنگ و دلتنگی هایش خبر نداشت

بی تابی شده بود خواب و خوراکش

بی قراری شده بود همدم شب های همیشه یلدایش

نه اینکه با کسی دمخور نباشد ، نه !  فقط کسی حال او را نمی فهمید

حال زندگی او را فقط خدا می دانست...

خــــدا از حـال این قلــب پریشـانم خبر دارد

فقط او از سکوت خیس چشمانم خبر دارد

زیر لب چیزی گفت

شبنم اشک در گوشه ی چشم هایش به رقص آمد

سرش را بالا گرفت

به آسمان نگاهی انداخت

حالا چشمان آسمان هم مثل چشم های او خیس بود

او لبخند زد ، آسمان لبخند زد...

شنیده بود دعای زیر باران مستجاب می شود

دستانش را به طرف آسمان دراز کرد:

یارب تو را قســــــــم به نگـــاه کـــبوتران

این خسته را ، ز درگه لطف خودت مران

انگار خدا هم لبخند زد...