سفارش تبلیغ
صبا ویژن

نوشته های پارسی یار

مَوْلاىَ یا مَوْلاىَ اِرْحَمْنى
ذق یا علی !در آتش گرفت، چادر سوخت، در شکست…

خاک چادر مادر میکشد به سر
دست و پهلو که شکسته نیست... صورتی سوخته نیست

مادری پشت در است
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلاَّ أَنْ یُؤْذَنَ لَکُمْ

یا نوراً کل نور
خانه ای شدی برای جوانه ی بهار

دستی به روی خاک کشیدم
ناله ی استخوان هایی که حالا با خاک یکسان بودند...

رباعی ولادت حضرت زینب س
دخت خلف حیدر کرار تویی/ الگوی زنان در صف پیکار تویی

یک نفس عمیق
از نردبان که بالا برود میشود پرید بال میدهند بام پرواز همیشه هست


دفتر شعر شهدا

دفتر شعر اهل بیت(ع)

دفتر شعر دل

آلبوم عکس خون شهدا

 

بسم رب الزهرا 

کوله اش را با ذکر یا زهرا برداشت، انداخت بروی شانه اش... از پله ها آرام پایین آمد، آماده سفر بود... هم کاروانی هایش درحال آماده شدن بودند، رو کرد به یکی از دوستانش و گفت الان برمیگردم...


رفت به سمت خیابان شارع السور، خیابان بعدی که رسید گنبد امیرالمومنین رو دید، از همانجا سلام کرد و برای سفر مدد گرفت... بغض عجیبی در هوای احساسش پیچید، باورش نمیشود، او... روبروی گنبد... پشت سرش جاده کربلا... اذن از پدر گرفت برای زیارت فرزند... لبیک یا علی... لبیک...

برگشت کنار همکاروانی هایش... چفیه اش را بروی سرش کشید، چشمش دوخته شده بود به زمین و راه می رفت، در ذکر تسبیحش هم که لبیک یا علی زمزمه میکرد... از کنار وادی السلام عبور کرد و قدم به جاده کربلا گذاشت... وارد عظیم ترین جاده دنیا شد، سنگین ترین راه پر بغض... لحظه ای ایستاد... از خدا خواست که درک این راه را به او بفهماند... و حالا ...

بسم الله الرحمن الرحیم... اِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرا ، سختی دل کندن از نجف و آرامش رسیدن به کربلا... آرامش... کرب و بلا...
چه میشود که به فکر این آرامش افتاد خودش هم نمیداند...
تیرک شماره 1_ جاده کربلا
جنس زمین فرق میکرد... قدم که میگذاشت دل کندن از زمین سخت بود...  بی بی زینب در این راه چه چیزی را میخواهد به ما نشان دهد... هدف!! آیا رسیدن به کربلا بود... چه میشود که یک نفر که تمام داغ دلش زیارت کربلا بود حالا آرزو میکند که این قدم ها تمام نشود... این راه چه داشت مگر... جز اینکه سیل جمعیت عشقان حسین از آنجا میگذشت... جز اینکه هزاران هزار خادم حسینی برای خادمی زائران آماده شده بودند... جز این بود که تمام هستیشان را برای زائران تسلیم میکردند... جز این بود که غروبش خونی تر... خاکش غریب تر... هوایش پر بغض تر... چه ترسیمی از این راه میشود گفت...
از همه جای عالم آمده بودند... فقط میخواست ببیند، بفهمد... چشمش را به پاهای پیاده میدوخت... به خاک هایی که کشیده میشد زیر پای زائران... همش زیبا بود... زیبا... وصفش آسان نیست... هرچه جلوتر میرفت مقتل را با خودش مرور میکرد... در خلوتی خودش با حضرت زینب درد و دل میکرد... آرامش عجیبی بود... به شیرینی ای که نمیتوان میزانش را معین کرد... نگاه خیلی ها به سمت زائران بود... هوای تک تک زائران را داشتند... تمام مسیر را در کنار زائران بودند... فهمیدنش سخت نبود... این راه هیچی برای ندیدن نداشت، باب فهم برای درکش باز بود... باز باز...
هرچه که به دل می آمد فراهم میشد بدون اینکه بفهمد چطور آمده... بهشت بود... همش زیبایی ...

با احتیاط از کنار زائران راه میرفت... مبادا تنه اش به آنها بخورد... مبادا در قدم های زائران وقفه ایجاد کند... راستی از بزرگانمان شنیده ایم که همه در این پیاده روی شرکت کردند... همه!! نمیشود که مهدی فاطمه نباشد، نمیشود که بی بی زینب، حضرت رقیه نباشد... نمیشود که حضرت زهرا نباشد... امیرالمومنین نباشد... میشود؟! همه هستند... زائران بسوی کربلا میروند، اهل بیت امام حسین میزبانی زائران را میکنند... کسی زمین خورد زیر پلویش را بگیرند... کسی پاهایش زخم شد آن را بهبود ببخشند... کسی گرسنه شد غذایش دهند... کسی تشنه شد آبش دهند... کسی شانه هایش خسته شد کوله اش را از دوشش بردارند... کسی سردش میشد اورا میپوشاندن... کسی مریض میشد مداویش میکردند... یا زهراااااااااااااااااااا
این زمین صاف بود... خار نداشت... کسی کتک نمیخورد... کسی زخم زبان نشنید...

یکی منتظر همراهانش ایستاده... یکی زیر پای زائران رو جارو میکرد... یکی در حال ذکر گفتن بود... یکی پای زائران رو ماساژ میداد... یکی گریه میکرد... یکی آه میکشید... یکی دنبال گمشده اش بود...


غروب که میشد دل میگرفت، مخصوصا غروب سه شنبه... جاده کربلا... غریبی مهدی فاطمه... آتش میزد اتش... دعای فرج خواند و بعد دعا با خودش زمزمه میکرد:
آقا منم گدای قدیمی این درم... عمریست گرد کربلا کبوترم... خوبم شناختید منم بی حیا گدا.... رزق از شما گرفتم و بر بام دیگرم... من آبروی نام شما برده ام ولی... گویند مردمان که در این خانه نوکرم... ای عاشقان صدای دل زار بشنوید... من از تمام خلق جهان بی وفا ترم... من هجر یار دیده ام و زنده ام هنوز... این شرط عاشقی نبود خاک بر سرم...


دیگر توان گفتن درد را نداشت، بغض سنگین تر و قدم ها آرام تر... غم هم پر زخم تر...
سه روز پیاده روی گذشت... زود گذشت... کاش سالها ادامه داشت... خیلی چیزها مانده بود که ندیده بود... هر از گاهی مدد میگرفت و میخواند:
نام تو امد و هوایی شدیم... قدم قدم با تو خدایی شدیم... پای پیاده کربلایی شدیم... آمده اربعین... سپاهت را ببین... خوشا که یاور تو باشیم... علی اکبر تو باشیم
سلام ما به پیکر بی سرت... به خشکی لب علی اصغرت... به گریه های زینب مضطرت... ای حسیـــــــــــن...
چه میتواند بگوید... مصیبت ها را... توی اون راه افتادن دختر بچه را دید... عصای شکسته پیر زنی را دید... لبان خشکیده نوزادی را دید... به خود پیچیدن از سوز سرما را دید... هرچه که باشد دید... خدایا چقدر این آرامشت را دادی که زنده برگشته، دق نکرد... خفه نشد.. فقط سوخت... سوخت و داد زد... چه کشیدی بی بی جان...

آتش گرفت وقتی دخترکی آمد کنارش و گفت: عمو منو بغل میکنی ببری پیش اون گهواره... وقتی بغلش کرد و گذاشت کنار گهواره... دختر بچه دستان کوچکش را به گهواره خالی انداخت و تاب داد و لالایی میخواند... ای وایییییییی شیرین زبانی میکرد... عمو عمو چرا نی نی توی این نیست...
ای واییییییی...


 

 دخترک را آرام کرد و سپرد به پدرش و رفت... جلوتر دختر بچه ای رو دید که سینی خرما بر سر گرفته بود و بلند میگفت بفرمائید ای زائران حسین... بفرمائید... شیرین زبانی آن هم به عربی شده بود دردنامه ای برای او... این دختر بچه را نگاه میکرد آتش میگرفت... داد میزد...

فریاد هم جنسش در آن جاده فرق میکرد... آه که دیگر فریاد شده بود... بغضی که سالها در گلو بود میشکست... دردی که در سینه بود زخم وا میکرد... دید که کودکی مادرش را گم کرده و چطور حیران به دنبالش میکردد... دید پیر زنی را که با کمر خمیده و عصا بدست و یک تسبیح فیروزه ای راه میرود و وقتی گفت مادر جان بیا با ویلچر ببرمت، مادر گفت: نه من باید پیاده برم... حضرت زینب این راه رو پیاده رفته...
خدایا این همه انرژی از کجا اومده...

روز سوم دیگه لباسها خاکی تر شده بود... هر قدم اشک چشم ها خشک نشدنی بود... تشنه نمیشد... گرسنه نمیشد... فقط میرفت... دیگر نایستاد... غروب شد... رفت... با قمقمه اش وضویش را گرفت و نمازش را کنار جاده روی شال عزای همیشگی اش خواند... باز راه افتاد... نزدیک تیرک 1400 میشد... دل توی دلش نبود... احساسش آن موقع غیر قابل توصیف بود... به تیرک 1400 رسید.... افتاد بر زمین... داد زد... گریه کرد... چه منظره ای... گنبد حضرت عباس... چه میتواند بگوید.... فقط داد میزد... گریه میکرد... بلند شد ... پا از زمین بلند نمیشد... میکشید خودش را سمت گنبد... بدون کفش... میدوید... دیگر نمیداند که آن لحظه چه میکرد... رفت و رفت...

 

جایی که نشان از عَلَم فاطمه است
لبریز صفا و کرم فاطمه است
هرجا که دل از غریبی اش غمگین شد
آن گوشه یقیناً حرم فاطمه است

 



 

 




 
بروزرسانی مطلب: سه شنبه 91/10/19 9:42 صبح

بسم رب الزهرا 

غم و غصه هم هوایش فرق میکند وقتی که بداند سوی کربلا میخواهد سفر کند؛ کربلا، اسمی که سال ها آتش عزای حسین فاطمه را بیشتر در دل ما روشن میکند و حالا سفر به کربلا ...
دیدن، حس کردن... و بعد! هرچه خواست با ما کند ما لبیک خواهیم گفت...
اینها سر مشق سفر شد
اولین نگاه!  گنبد امیرالمومنین
توصیفش نمیتوان کرد... نمیتوان
خیره شدن به ایوان نجف، بح بح عجب صفایی دارد... فقط نگاه، سیری ناپذیر بود...

طواف عشق شروع شد... بسم الله الرحمن الرحیم
دور حرمش قدم قدم میچرخد، دانه های تسبیح یا علی یا علی یا علی روی هم می افتاد و تمام احساس غرق این حرم شده بود، غربت بیشتر شد... هوای آنجا غربت میبارید، زیاد دور نبود با مسجد کوفه، با نخل های کنای خانه ی امیرالمومنین، با چاه... نزدیک بود، بغض... کجا میچرخید، پیدایش نمیکردم... قدم ها همینطور ساعت ها در حرکت بود... جنس خستگی اش فرق میکرد... از ایستادن خسته میشد...
ماه جای خودش را به خورشید داد... نماز صبح... کنار ایوان نجف...
بعد از نماز وارد حرم شد، دل در دلش نبود... خدایا چه میکنی با ما که با دیدن این ضریح ما دق نمیکنیم...
زیارت خوانده شد، نماز زیارت هم همینطور و بعد ساعت ها چشم خیره به ضریح... و حالا درد و دل ها، حرف های نگفتنی، حرف هایی که سالها در دل مانده بود...
ناخودآگاه سر به سجده رفت و شکر کرد...
از حرم بیرون آمد...
نمیدانم چرا دلش میخواست تمام قدم ها ارام باشد... حتی در کوچه های نجف...
مسیرش از اول جاده کربلا میگذشت و هی نگاهی می انداخت... خدایا دو روز دیگر از همین جاده میخواهیم برویم... خدایا چه میکنی با ما...
دو روز همینطور گذشت، هرچه این سالها خوانده بود را در حرم کنار امیرالمومنین مرور میکرد و چه زیبا بود مرور کلام امیر در حرمش... چقدر آرامش... 
با هر نفس عمیق مدتی چشم به گوشه ای از حرم دوخته میشد... 
گذشت و گذشت... کم کم باید خودش را آماده ی سفر کند... مدد بگیرد از پدر برای زیارت فرزند... آن لحظه فراموش نمیشود که ایستاد و گفت: ایوان نجف عجب صفایی دارد... واژه های آشنا... بغضی تازه...
باید رفت...
ولی خیلی سخت، سختی اش را نمیشود در واژه ای، حرفی و حتی سه نقطه ای بیان کرد... سخت بود... سخت...
موقع رفتن با حسرت نگاه کرد و ناگهان... انگار که در شکاف هوای حرم اسم زهرا زهرا بود و بس، روضه ای شد در کنار ضریح... ای علی چه آمد بر تو در فراق زهرا...

این شرح عطا بود که دادند به ما
یک نسخه دعا بود که دادند به ما
پیچید میان بقچه ی ساده ی نور
سوغات خدا بود که دادند به ما




 
بروزرسانی مطلب: دوشنبه 91/10/18 6:8 عصر
کلیه حقوق این سایت ، متعلق به می باشد و استفاده از مطالب با ذکر نام منبع بلامانع است . پای پیاده تا آسمان، پیاده روی اربعین، سفرنامه کربلا - خون شهدا