بسم رب الزهرا

گوشه ی نگاهم را به فانوس دوخته ام و گوشه ی دیگر به صفای همیشگی...
تقسیم که نمیشود بغض من، نیمه نیمه میشکنمش
دلم عقل که ندارد، کاری با او نیست
احساسم که تکلیفش مشخص است، انگار برای خودم نیست...
عاقلان مرکز پرگار و جودند ولی     عشق داند که در این دایره سرگردانند
تار که میبینم میفهمم که نه! انگار هنوزم بغضم برای شما مانده
از دست خودم شرمنده ام که خودم را شرمنده شما کرده ام
بد کردم ولی من عشق را در دریای شما میبینم که شما در بینهایت خدا دیدید...
میشود کمی نگاه هم به من دهید...
میخواهم آیه های نگاهتان را خودم تفسیر کنم
توقع ام چقدر زیاد شده، خودتان گفتید تقصیر من نیست...