بسم رب الزهرا

دلـــم دارد هــوای کـــوی یاران

وَ دائم چشم هایم سوی یاران

همان یاران ، که از اینجا گذشتند

هـمان هایی که دیگــر برنگـشتند

به لب هاشان فقط ذکر خدا بود

به دل هاشان ، امیدِ کــربلا بود

شـــــهادت  بود  تنـــها  آرزوشــان

و بغضی سرخ و خونین در گلوشان

نمـــاز شــب به سنگــر بود برپا

فـــــراری می شدند از دار دنیا

غــمِ عباس در چشمانشان بود

حسین بن علی در جانشان بود

علی اکبر شدند و پر کشیدند

به سوی چـــادرِ مادر ، دویدند

همان چادر که خونین بود و خاکی

نشـانِ عاشقی ، خوبی ، وَ پاکی

یکی دستش جدا شد مثل عباس

تنش آتش گرفت همچون گل یاس

یکی خون از  گلــویش بود  جـاری

یکی هــــم اربا اربا گــشت ، آری

خــدایا کن نگه دســـتان ما را

فدا کن بهر دینت ،  جان ما را

مگیر از قلـب ما ، حُب ولایت

بزن بر جانمان ، مَهر شهادت