به دوکوهه که برسی به لحظه دیدار نزدیک می شوی. صدای قلبت را می شنوی که با صدای ملائک همراه میشود. لبیک،اللهم لبیک...

آنجا سرزمینی است که فقط دلدادگان حریم وصل در آن راه یافته اند اگر تو نیز محرم این حریم گشتی تربت پاک دوکوهه را بر چشمهایت بگذار و نیت احرام کن.

می گویند به دوکوهه که می رسی، اگر چشم دلت را باز کنی شهدا را می بینی که به استقبال تو آمده اند.با هر کاروان شهیدی همراه است و برگه حضور در این وادی، حفظ خون شهیدان است. هر گاه به دوکوهه رسیدی و به خیل روندگان طریق عشق پیوستی ، آنگاه برای حج آماده شو.

اگر آن را از بالا برانداز کنی ، روبرویت زمین آسفالت بزرگی را میبینی که تعدادی ساختمان یک طبقه در ضلع شمالی و غربی آن قرار گرفته و تعدادی ساختمان پنج طبقه ، قسمت جنوبی آن را پوشانده است.آخرین ایستگاه قطار همینجا بود، بچه ها از همین جا به مناطق مختلف اعزام می شدند. اما این ظاهر دوکوهه است. دوکوهه نام آشنای همه ی رزمنده هاست ، رد پای همه ی شهیدان را می توانی در دوکوهه پیدا کنی. دوکوهه سکوی پرواز است برای آنان که تاب دنیا را ندارند و ما هم از اینجا آغاز کردیم. اینجا سردار زیاد داشت، حاج احمد متوسلیان ، حاج همت ،

 ... همت می گفت : فرمانده ای که عقب بنشیند و بخواهد هدایت کند نداریم، خودش می رفت خط مقدم، آخرش هم شد سردار بی سر خیبر.