بسم رب الزهرا

حسین هدیه ی ارباب است ، این را بارها به این و آن گفته بود

صدای زنگ خانه را که شنید چادرش را به سر کشید و به سمت در رفت

در را که باز کرد حسین را دید با همان لبحند همیشگی

قبل از اینکه سلام کند با شطینت خاصی گفت: جون حسینت بذار برم بی بی !

بی بی ابروهایش را درهم کشید و گفت: سلامت کو بچه جون؟!

چند ماهی می شد که حسین از مادرش می خواست که اجازه بدهد برود کربلا

اما مادر دلش راضی نبود .

می گفت : تو هدیه ی اربابی ، بعد از ده سال تو را از او گرفتم

حالا می خوای منو بذاری و بری؟

به تنهایی ام رحم کن حسینم...

حسین خندید و گفت : بی بی نمی رم که بمونم بابا برمی گردم مثل همه ی زائرا !

اما مادر گوشش به این حرف ها بدهکار نبود ، باز هم حرف خودش را می زد

با صدای الله اکبر از خواب بیدار شد

چشمش خیس بود ، انگار ساعت ها گریه کرده بود

حسین را دید که سر سجاده نشسته است و شانه هاش آرام آرام تکان می خورد

کمی نزدیک تر شد و شنید که زیر لب زمزمه می کند : اللهم ارزقنی زیارة الحسین علیه اسلام

دستش را گذاشت روی شانه ی حسین و گفت : کربلایی حسین دعات مستجاب شد !

..........

حالا چندسالی می شود که حسین برای همیشه کربلایی شده ، اما هنوز کسی از ماجرای خواب آن شب مادر خبر ندارد

خوابی که اذن دخول حسین به حرم ارباب بود ، اذن شهادتی سرخ

خوابی که شیرین ترین خواب مادر بود...

خون شهدا 92/11/12