بسم رب الزهرا

نگاه خیره ی من رفته سمت خودم، وقتی که درد ها آیینه ام می شود
وقتی که رنگ کبود نقش می زند به روی زخم
وقتی که آه...
باید بی خیال آه شوم، سینه ام درد می کند
سراغ دلم می روم باز بغض همیشگی
باز روضه ی خواهر برادری...
این روز ها رد اشک ها عجیب سرخ تر می شود
این پیاله صبر هم پر تر می شود
این روز ها بهانه ی غریبی می گیرد دل
زیاد معطل نمی کنم حرف ها را
اما، این روز ها غریبوار می گرید دل
گاهی خواهر خسته ی کرب و بلا را بهانه می کند
گاهی اشک خون را برای برادرش روانه می کند
گاهی سکوت تمام سر و پایش را می گیرد
گاهی صدای شکستن بغض می آید...
بغضی که از مدینه شروع شد تا بحال
بغضی که از نامردی این روزگار
بغضی که هر روز کنار بالین واژه ها نشسته است
بغضی که نقطه نقطه ی حرف ها را شکسته است
این ماجرای دل و آه و بغض من هم حالش خوش نیست
تکلیف خودش با خودش مشخص نیست
روضه می خواند برای خودش این روز ها
ز خواهر خسته و افتاده به روی خوار ها
ز خواهر بی معجر و دست و صورتی سوخته
ز خواهر بی برادر که داغ برادر به سینه دوخته
ز خواهر غریبی که غریبوار می گرید
زخواهر  که گاه گاهی از صبر ، دهان خود را می گیرد
ز خواهر که هنگام وداع لطمه کرد و غش کرد
زخواهر کرب و بلایی...
آرام می گویم...
میان و تیغ و شمشیر کنار برادر غش کرد
هزار شمشیر زدند به روی جسم برادر
هزار هزار شمشیر نشست به روی دل خواهر
...
باز سراغ آه همیشگی رفته ام آه...

پیش رویش خواهری مضطر به دنبال حسین
می زند بر سینه و بر سر به دنبال حسین...

قلم نوشت: حال نوشته ام خوب نیست... مثل حال خودم خراب است خراب
دلم تنگ است
از خدا صبر می خواهم
واصبر و ما صبرک الا بالله