...

دیر گاهی است که تنها شده ام
                                        قصــــه ی غــربت صحـرا شده ام

وسعت درد فقط سـهم من است
                                        باز هـم قسمت غــم ها شده ام

دگــر آیینه ز مــن بی خبـــر است
                                        که اسیـــر شب یلـــــدا شده ام

من که بی تــاب شــــقایق بودم
                                       همـــدم سردی یــخ ها شده ام

کاش چشمان مـــرا خـــاک کنید
                                      تا نبینم کـــه چه تنهـــا شده ام

---------------------------
مرا تعنه از این قلم زدنم نزنید...قصه ی دست من است که بغض نگاهم را دیده است... گاهی خط ما هم به جاده خاکی تنهاییمان می رود، اشکالی ندارد بگذارید خوش باشه... بالاخره این قلم من هم دلی برای خود دارد