بسم رب الزهرا

بقیع ، غربت دیوارها ، دلی پر غم

دوباره اشک تَر از دیده می چکد نم نم

دوباره حال و هوای دلم کمی سرد است

دوباره بغض گلویم شکسته ، پُر درد است

شب و سکوت دل آزار و این تن خسته

و بغض ، راه نفس بر گلوی من بسته

خدا کند که ببارند ابرهای سیاه

خدا کند که بیاید به آسمانم ، ماه

کسی برای دلم روضه ای نمی خواند

 ز حال و روز بدم ، هیچ کس نمی داند

بخوان برای نگاهم ، تو روضه ی مادر

بگو ز آتش و خون ، از غبار و خاکستر

ز دست بسته ی مولایمان بگو ، آری

ز خون سینه ی زهرا ، به روی در ، جاری

ز ناله ی حسن و گریه ی حسین بگو

ز دختری که شده غرق شور و شین بگو

بگو دوباره تو از قصه ی در و مادر

بگو ز پیکر بی جان دخت پیغمبر

من از شنیدن این روضه در فغان آیم

اگر که جان بدهم ، باز هم به جان آیم

فدای روضه ی مادر ، همین دو چشم تَرم

خدا کند که دهد او دوباره  بال و پرم

که پر بگیرم و تا غربت بقیع پرم

تمام هستی خود را برای او ببَرم