بسم رب الزهرا

قلم! گفت که خسته ام از نوشتن، کمی بمیران مرا... میخواهم تمام شوم

رفته بودم سراغش
آرام بود
آهسته نزدیکش شدم، دستی به غنچه زخم هایش کشیدم
حس نکرد
چشمانش با وزیدن نسیم به داخل اتاقش باز کرد
چشم در چشم
...

با دلش حرف میزد، با نگاهش میخندید
انگار خوب میدانست چه حالی دارم
دل تو دلم نبود؛ شروع کردم

حاجی...
دیگه نفسهام نفس نداره
بغضم سنگینه
چشمم خسته

حرفی ندارم، همین ها حرفهای امروز من...
نگاهش کردم... نگاهم کزد... حرف زد
مثل نوشته ای با جوهر بی رنگی

حرفی میان من و او