پشت دیوار انتظار صف کشیده اند چشم های بی قرار ما و خیره شده اند به جاده ی روزگار تا شاید ببینند مردی را که هزاران سالِ پیش وعده ی آمدنش را داده اند... مردی از جنس آیینه ، از نسل یاس و از تبار محمد... مردی که با آمدنش دیوارهای ظلم و ستم را یک به یک فرو می ریزد و بنای عظیم عدالت را جایگزینش می سازد... باید برای آمدن چنین مردی دست در دست عدالت خواهان داد و پا به پای ظلم ستیزان رفت... باید به دوش کشید کوله بار سختی ها را و تحمل کرد زخم زبان و کنایه ها را... باید هر صبح و شام دست التماس به سوی آسمان دراز کرد و برای آمدنش دعا کرد... این روزها که مستکبرین در سراسر دنیا علم کفر را برپا کرده اند باید با صلابت حیدری و شجاعت حسینی علمشان را بر زمین کوبید و پرچم عدالت را برافراشت... و همچون عباس بن علی جامه ی رزم پوشید و در رکابِ ولیِ خدا بود... می دانم که روزی دوران غیبت به سر می آید... پس بیا هرجمعه در ندبه هایمان عهد ببندیم که مانعی نباشم برای ظهور حجت خدا

کبوتر دلم هوای آسمان حرم کرده... مدتی است که کنج قفس چشم به راه دعوتت هستم . منی که جلد مهربانی های توام چگونه می توانم در هوایی جز هوای حرمت پر و بال باز کنم... چگونه می توانم آب

و دانه خور حریمی جز حریم تو باشم . ببین که سنگ روزگار بال های مرا شکسته و راه پر پروازم را بسته... مخواه که دور از تو کنج قفس دلتنگی کز کنم . رخصت پرواز بده... رخصت بال زدن گرد گنبد طلایی ات،

بگذار تا بال بگیرم در آسمان آبی بارگاهت و نفس بکشم با عطر مهربانی ات...

مرغ دلم پر می زند گِرد ضریح و گنبدت

در سینه ام عشق تو و در سر هوای مرقدت

کنج قفس تنگ آمدم ، راضی مشو بر دوری ام

بگذار بال و پر زنم تا آســـمان مشهدت

هوای حریم تو و هوای حرم خواهرت دیوانه تر میکند دل دیوانه ام را... باید کوله ی عاشقی ام را پر کنم از دلتنگی هایم ، شاید راضی شوی به رسیدنم... دوری ات بغض شده در گلوی من و اشک در چشم هایم...

دلم گوشه ای میخواهد دنج در صحن انقلاب ، میخواهم خلوتی داشته باشم با خودت... بعد آرام و سر به زیر بیایم و دخیل ببندم اشک های چشمم را بر پنجره فولادت و این چشم ها را تا همیشه وقف

تو کنم... این اشک ها را تا همیشه وقف تو کنم... سر بگذارم روی شبکه های پنجره فولاد و لطف ومهربانی ات را در آغوش بکشم... من محتاج عطوفت توام شاهِ خراسان، میشود بازهم مرا راهی حرم کنی...؟

دلتنگ تو اَم شاه خراسان نظری کن

بر چشم تر و حال پریشان نظری کن

من لایق دیدار شما نیستم اما

ای صاحبِ خانه ، تو به مهمان نظری کن